Vermoorde onschuld

De Kapel van Sint-Jan de Krijter bevond zich bij de Sint-Kwintenskerk. Het was een oud bedehuisje waar moeders vroeger de hulp van de H. Johannes de Doper kwamen afsmeken wanneer hun baby’s over- vloedig huilden.

Trui Goedseels had een uitgeverij op de Sint-Antoniusberg. Het pand zag eruit als een gewoon huis, behalve dat de twee ramen waren ingericht als kleine etalages waarin recent verschenen boeken stonden uitgestald.

De Sint-Antoniusberg gaf uit op het Pater Damiaanplein dat zijn naam dankte aan het feit dat het stoffelijk overschot van de beroemde missionaris begraven lag in de crypte van de Sint-Antoniuskerk.

Berg reed met Wenderickx naar de KBC bank op het Ladeuzeplein waar Martine Ophalvens werkte als beleggingsadviseur.

De Lepelstraat was wat in het Frans zo treffend ‘un cul-de-sac’ wordt genoemd, een woord dat Sofie veel mooier vond dan de Nederlandse term. De smalle, doodlopende straat was nauwelijks driehonderd meter lang.

Op de tuintafel had Zeebos moddersporen gevonden. Waarschijnlijk was de dader via die weg over de muur gekropen.

Het onlangs gerestaureerde Villerscollege dateerde in zijn huidige vorm van de achttiende eeuw en had een imposante, gedeeltelijk in ossenbloed geschilderde gevel met traveeën, pilasters en kapitelen.

Via de inrijpoort kwamen Berg en Zeebos terecht op een vierkante binnenplaats met links en rechts twee natuurstenen sokkels waarop moderne, bronzen beelden stonden.

Via de inrijpoort kwamen Berg en Zeebos terecht op een vierkante binnenplaats met links en rechts twee natuurstenen sokkels waarop moderne, bronzen beelden stonden.

Eén van de beelden stelde een forse mannenfiguur voor met een grote passer in de hand en een dubbel gezicht waarvan de ene helft naar de muur was gekeerd en de andere naar de open ruimte.

De ouders van Lucie Meerten woonden in Heverlee, in een sociale wijk die bestond uit nauwelijks van elkaar te onderscheiden woningen met een garage en een voortuintje van enkele vierkante meters.

‘Zijn er nog publieke telefooncellen in Leuven?’ vroeg Berg. ‘Ik dacht dat die allemaal verdwenen waren.’ Zeebos schudde zijn hoofd en zei: ‘Aan het station zijn er nog een paar.’

Op het scherm van Wenderickx’ monitor stond een krantenartikel uit ‘Het Nieuwsblad’ van donderdag 6 juni. De kop loog er niet om: INBRAAK IN DE ALLERHEILIGENKAPEL VAN DIEST.

Het appartementsgebouw waar Femke Dries een flat huurde, lag op de hoek van de Alenusstraat, op een steenworp afstand van de Grote Markt van Diest.

Het studentenhuis aan de Tervuursevest was opgetrokken in rode baksteen. Het zag er gloednieuw uit en was immens groot. Vier verdiepingen. Meer dan honderd studio’s. Drie ingangen. Twee brandtrappen aan de zijkanten.

‘Kent u college De Valk?’ vroeg Lebowski. ‘Het heeft verschillende in- en uitgangen. Uw mannen kunnen onmogelijk weten via welke weg Katrien het gebouw verlaat. Stuur er tenminste een paar extra combi’s naartoe.’

Het grafmonument was uitgevoerd in beton dat donkergrijs was uitgeslagen en verschillende ouderdomsbarsten vertoonde. Een staande man, gekleed in een lang gewaad met kap, steunde met zijn elleboog op een rechthoekige pilaar terwijl hij zijn gezicht achter zijn hand verborg.