Getekend vonnis

Sinds hij naar Leuven was overgeplaatst, huurde Berg een flat in een zeventiende-eeuws pand met in het midden een grote, hoefijzervormige poort.

De werkzaamheden aan de rivieroever hadden maandenlang aangesleept en hoewel Berg aanvankelijk sceptisch was geweest omdat de oude balustrade had moeten wijken, moest hij toegeven dat het resultaat er mocht zijn.

Rendou woonde in de Sint- Annastraat, op tien minuten lopen van de Oude Markt. Vanaf de straat zag Berg dat de achterkant van zijn woning aanleunde tegen de sacristie van de Predikherenkerk.

Het huis van Rendou had een voortuin, van de straat gescheiden door een witgeverfde, bakstenen muur. Naast de deur zat een huistelefoon met camera. Berg belde aan.

De naam stond in een medaillon tegen de gevel: DE WEERELT. In ouderwetse spelling geschreven, aangezien de meeste huizen op de Oude Markt na de Eerste Wereldoorlog waren heropgebouwd.

Daar stond hij dan! Op een hoogte van ongeveer vijfentwintig meter. In grijs arduin en geknield op één been terwijl hij met beide armen een reusachtige globe vasthield die op zijn nek en schouders drukte.

De jacquemart op de Sint-Pieterskerk sloeg één keer. Berg keek omhoog naar de vergulde figuur die glansde in de zon. Het was kwart over één.

Berg zag hoe ze het Wensbruggetje passeerden. Lang geleden, toen er een eind was gekomen aan zijn relatie met Julie, had hij op die plaats een muntstuk in de Dijle gegooid. Het had niets geholpen.

Berg liep naar de voortuin van het Atrechtcollege. Op straat troepte een groep nieuwsgierigen samen die de ongewone activiteiten vanachter het ijzeren hek gadesloegen.

De Opel Zafira kwam met knerpende remmen tot stilstand voor de poort van het Atrechtcollege. Berg repte zich via het bakstenen pad onder de passage naar de binnenplaats.

Berg tuurde door de glazen deur naar binnen. De bibliotheek was niet diep, hooguit zes of zeven meter. Tegen de muur stonden boekenrekken; in het midden tafels.

Op het binnenplein van het Atrechtcollege prijkte de reusachtige hemelglobe van Ferdinand Verbiest.

Het kantoor op de eerste verdieping, zag Berg, keek uit op de binnenplaats. Beneden stond Wenderickx met zijn handen in zijn zakken bij de hemelglobe.

Bergs oog viel op het standbeeld van Mercator. De zestiende-eeuwse humanist werd voorgesteld met een lange baard en hield met beide handen een globe vast.

Hoewel het Mercatorpad zich vlak bij zijn woning bevond, had Berg het ooit maar één keer gebruikt. In het deel van de Mechelsestraat waar het naartoe leidde, kwam hij zelden of nooit

Vlakbij stond een oude kilometerpaal. In het arduin was een grote nul uitgekapt omdat de steen vroeger het beginpunt vormde om de afstand naar andere steden te meten.