De blinde vlek

Berg stak de Dijle over en wandelde langs de rivier tot aan de Amerikalei. In de overdekte passage die de benedenverdieping van het 17de-eeuwse pand in tweeën sneed, haalde hij zijn sleutels uit zijn zak en ging naar binnen. 

Vandaag werkte hij exact één jaar in het Leuvense politiebureau aan de ringweg, iets wat zijn collega’s gelukkig was ontgaan, anders hadden ze ongetwijfeld één of ander feestje op touw gezet en daar was hij absoluut niet voor in de stemming.

Hij was altijd al gefascineerd geweest door kerkhoven, misschien omdat hij de indruk had dat het een ideale plaats was om je leven in alle rust te overlopen en net daaraan had hij op dit ogenblik meer dan ooit behoefte. 

Hij wandelde de centrale laan van het kerkhof af tot bij de bank helemaal achteraan. Dat zijn collega’s het vreemd vonden dat hij zich af en toe op het kerkhof terugtrok, wist hij, maar het kon hem geen spat schelen.

Gisteren nog was hij veel te lang blijven hangen in Villa Ernesto, een populaire bar op de Vismarkt waar de beste mojito’s van heel Leuven geschonken werden.  

In de hal van het Provinciehuis toonde Berg zijn legitimatiebewijs aan de receptionistes. De drie meisjes waren zwaar gemaquilleerd en zagen er eerder uit als fotomodellen dan als beambten in overheidsdienst.

Het meer dan manshoge beeld stelde een stier voor met op de rug een naakte, jonge vrouw. De stier steigerde op zijn achterste poten en gooide triomfantelijk de kop in de nek terwijl het meisje zich wanhopig aan één van de hoorns vastklampte.  

Ze wandelden naar het betonnen complex dat zich in een oase van groen bevond. Het hoge, smaakloze gebouw heette officieel ‘Erasmushuis’, maar Berg herinnerde zich dat het in zijn studententijd spottend ‘Kremlin’ werd genoemd.

‘Wist je,’ vroeg Berg, ‘dat hier vroeger een kerk stond? Geen architecturaal wonder, maar niettemin een neogotisch gebouw met een zekere allure. Kan je je dat voorstellen? Een katholieke universiteit die een kerk afbreekt om een faculteitsgebouw neer te zetten?’

Simen Paulus bewoonde de benedenverdieping van een rijtjeshuis in de Bogaardenstraat, vlakbij het gebouw van Wijsbegeerte en Letteren.

Berg ging naar het achterste deel van het huis waar zich de slaapkamer van Paulus bevond. Op de vloer lag versleten kamerbreed tapijt dat ooit duifblauw was geweest; tegen de muren hing ouderwets behang met enkele posters van archeologische sites.

Het tuintje maakte een verwaarloosde indruk. Berg wandelde tot aan de achtermuur en duwde het metalen hek open. Tot zijn verbazing kwam hij terecht in het park dat rond het gebouw van Wijsbegeerte en Letteren lag.

Tegen de achterkant van de linkertoren was een vleugel van het schoolcomplex aangebouwd. Een bordje tegen de muur vermeldde dat Cornelius Jansenius vanaf 1618 het bovenste deel van de toren had bewoond.

‘Om het even welke historische stad zou fier zijn op zo’n monument,’ zei Berg. ‘Maar hier staat zelfs geen wegwijzer die de plaats aangeeft. Wat een verspilling van toeristisch potentieel.’

Het Thais restaurant lag pal tegenover het oude Sint-Pieterziekenhuis dat veroordeeld was tot de sloophamer en binnen afzienbare tijd uit het straatbeeld zou verdwijnen.

De Halfmaartstraat lag tussen het Klein Begijnhof en de Sint-Geertruikerk. Toen Berg aanbelde, gaf niemand thuis. Op hetzelfde ogenblik, alsof de duw op de belknop de hemelsluizen had geopend, begon het te regenen.

Hij klapte het mobieltje dicht en keek door de voorruit naar de donkere hemel. De witstenen torenspits van de Sint-Geertrui was nauwelijks te zien.

Berg stapte uit. Tegenover het gerechtsgebouw stond het standbeeld van Pieter Coutereel, de 14de-eeuwse gildeleider die enkele patriciërs uit de ramen van het stadhuis had laten gooien.

Net toen Berg het gerechtshof verliet, sloeg de klok van de Sint-Pieterskerk vijf keer. Het gesprek had precies tien minuten geduurd en toch voelde hij zich uitgeput, één van de kwalijke neveneffecten van een onderhoud met de onderzoeks-rechter.

Hij beloofde zichzelf een espresso ter compensatie en installeerde zich op het terrasje van de Gambrinus, het café waar veruit de beste koffie van heel Leuven werd geschonken.

De stilte van de ochtend werd alleen verstoord door het gekwetter van de vogels in het park naast de Dijle en door een vroege bus die hem ter hoogte van de Sint-Pieterskerk voorbijreed.

Berg stak het Ladeuzeplein diagonaal over. De zon verscheen aarzelend vanachter het dak van de universiteitsbibliotheek en viel op de groene vleugels van de kever die in het midden van het plein op een metershoge naald zat geprikt.

Berg keek op zijn horloge. Het was iets over halftwaalf. Vanachter de hoge sluierbewolking probeerde de zon de schijn op te houden van een zomerse dag. Het duurde nog een tiental minuten eer de metaalgrijze lijkwagen om de hoek verscheen.

De uitvaartdienst begon om tien uur, maar Berg was niet van plan om die bij te wonen. Bij een begrafenis ging men naar de kerk voor de overlevenden, naar het kerkhof voor de dode.